17:12 25.10.2006 | Все новости раздела "Объединенная Гражданская Партия"
А.Лябедзька: «Што будзе далей – залежыць ад нас усіх»
15:25, 25 Октября |
Толькі што на радыё «Свабода» прайшла он-лайн-канферэнцыя, падчас якой Анатоль ЛЯБЕДЗЬКА адказаў на пытаньні чытачоў сайта svaboda.org.
У тэкстах захоўваецца афаграфія арыгіналу.
Анатоль Лябедзька
Нарадзіўся у 1961 годзе ў вёсцы Трылес Стаўбцоўскага раёну Менскай вобласьці. Скончыў факультэт гісторыі і францускай мовы Менскага пэдагагічнага інстытуту, юрыдычны факультэт Беларускага дзяржаўнага унівэрсытэту. Дэпутат Вярхоўных Саветаў Беларусі 12-га і 13-га скліканьняў. Адзін з ініцыятараў спробы імпічмэнту прэзыдэнта (1996). Ад 2000 году – старшыня Аб’яднанай грамадзянскай партыі. За ўдзел у палітычнай дзейнасьці неаднаразова прыцягваўся да адміністрацыйнай і крымінальнай адказнасьці. Жанаты, мае сына.
– Чалавека, які стаяў у чарзе па кавалак парванага Ціцянковым бел-чырвона-белага сьцягу, ня зьменіць нішто. Як кажуць, колькі ваўка не кармі... Мне сорамна за вас і ўсіх, хто сябе трымае за патрыётаў і змагароў. Бясконцыя падзелы-перадзелы, хто большы апазыцыянэр, больш заслужаны антылукашыст, а воз і цяпер там. Чым ваш рух "Шлях да свабоды" лепшы за рух "За свабоду" і тое, што створыць яшчэ хтось з калегаў, калі яго пакрыўдзяць, абыйшоўшы кавалкам не асьвежаванага шчэ мядзьведзя? Свабода, сам панятак яе, хутка будзе замусолены нагэтулькі, што яе ня будуць успрымаць нават самыя адданыя Беларусі яе грамадзяне. Ганьба!!! Siamion
– Прабачце, але «стаяў у чарзе па кавалак» – гэта проста трызьненьне. Гаворка нават не пра тое, што пры гэтым акце я не прысутнічаў. А, галоўным чынам, пра тое, што я ніколі не хаваў сваёй пазіцыі. Можна падняць прэсу за 1995 год і ў гэтым пераканацца. Пазіцыя была адназначная: я выказваўся катэгарычна супраць зьмены дзяржаўнай сімволікі.
Рэфэрэндум у траўні 1995 года адбываўся адначасова з парлямэнцкімі выбарамі. Менавіта з прычыны маёй пазіцыі па рэфэрэндуме, улада прыслала мне аж дваіх канкурэнтаў – з Менску, але абодва родам з Ашмянаў. Адзін – з упраўленьня па барацьбе з карупцыяй (якое тады ўзначальваў Малумаў): ягонай функцыяй было ганьбіць мяне, каб прапіхнуць іншага кандыдата. Той іншы быў з ідэялягічнай канторы Замяталіна. Адміністратыўны рэсурс скарыстоўвалі цалкам на яго карысьць, яму паўсюдна было зялёнае сьвятло – аднак тады на выбарах усё ж лічылі галасы, і ён заняў другое месца, а я выйграў у першым туры, набраўшы 60% галасоў.
Пасьля рэфэрэндуму я прапанаваў афіцыйна надаць бел-чырвона-беламу сьцягу і гербу «Пагоня» статус «нацыянальная сімволіка», якая можа скарыстоўвацца поруч зь дзяржаўнай. Гэта была спроба ўсё ж пакінуць афіцыйны статус, тым больш, што за іх выкарыстаньне ўжо пачаліся рэпрэсіі.
– Chamy y vashai bijagrafii na "Svabodze" ne staic’ shto vi pracavali z Lukashenkam razam na pachatky i sprichinilisia da sheragy antibelaryskih dzejanney??
– Біяграфія – кароткая. Супрацоўнікі радыё «Свабода» ўнесьлі ў яе тыя факты, якія палічылі найбольш вартымі ўвагі.
– добры дзень!мяне завуць крысцина мне 14 гадоу.я родственница вашага былога сябра сашы и.таму многа пра вас ведаю.;жыве беларусь!за свабоду!
– Жыве! За свабоду! Дзякуй.
– Старых апазіцыянераў, якія даўно ўжо ў палітыцы, прапіхнуць на пасаду прэзыдэнта амаль не магчыма. З-за прапаганды ў вас, Вячоркі, пазняка, Калякіна, Шушкевіча і інш. занадта дрэнная рэпутацыя. Каб аб’яднаць усё апазіцыю(партыі, актывістаў) патрэбен БЕСПАРТЫЙНЫ чалавек. Дык вам не здаецца, што трэба было перад выбарамі шукаць новага чалавека(БЕСПАРТЫЙНАГА) як гэта рабіў Вячорка, а не вылучаць самаму сябе на роль "адзінага". І калі яго ўжо знайшлі ісці з ім да канца, тым больш што з гэтай задачай пры цяперашніх умовах нармальна спраўляецца. Кім вы хочыце замяніць Мілінкевіча? Сабой? З павагай, Аляксандр.
– Што павінен – не, не здаецца. Што такі чалавек можа быць беспартыйным – безумоўна, так. І ў тым, і ў другім становішчы можна адшукаць плюсы і мінусы. Што да плюсаў, дык за партыйным лідарам стаяць працаздольныя структуры, шмат людзей, гатовых працаваць, якіх лепш за гэтага лідара ніхто не змабілізуе, за ім стаіць каманда. А ўвогуле, ня думаю, што фактар партыйнасьці мае тут вырашальны характар. Значна больш істотна, што ўяўляе сабою гэты чалавек і каманда, якая зь ім; ці гатовы ён зрабіцца сапраўдным лідарам, рэальнай альтэрнатываю цяперашняму правіцелю.
«Самога сябе на ролю "адзінага"» вылучыць ня здолее ніхто. Кожнага палітыка павінны вылучаць і падтрымліваць, ён мусіць пераканаць людзей, каб яны ў яго паверылі.
Ня вельмі зразумеў, што значыць «ісьці зь ім да канца». Гэта што – да скону? Да канца кампаніі, на якую быў вылучаны Мілінкевіч, мы дайшлі. Усе ўзаемныя дамоўленасьці, усе свае абавязацельствы мы выканалі. Цяпер трэба рухацца далей. Якім чынам гэта рабіць як мага лепш – гэта зараз абмяркоўваецца. Што цалкам нармальна: дыскусія – гэта прыкмета дэмакратыі, а ня крызісу.
Лукашэнкаўская прапаганда будзе пэцкаць брудам кожнага канкурэнта, – незалежна ад таго, партыйны ён ці «бес-». І апошняя прэзідэнцкая кампанія гэта пацьвердзіла найяскравейшым чынам.
– на мой погляд, вы працуеце на руку Лукашэкна.Замест супольная працы з Мілінкевічам вы вядзеце бойку за месца главы АДС.Дзеля таго, каб перамагчы нада змагацца не супраць друг друга, а супраць Лукашэнкі.не прыходзіла да вас такая думка ў галаву?
– Ніякай «бойкі за месца главы» мы не вядзем. Гэтае пытаньне наагул зараз не вырашаецца. Але мы не забываемся на тое, што на Кангрэсе не абіралі лідара дэмакратычных сілаў– абіралі адзінага кандыдата на прэзідэнцкія выбары. Прэзідэнцкая кампанія скончылася. Месца лідара пакуль вакантнае. І калі Мілінкевіч гэтак сьціпленька заяўляе: «Я зьяўляюся лідарам Аб’яднаных дэмакратычных сілаў» – гэта, мякка кажучы, не адпавядае сапраўднасьці. Калі ён кажа, што «складае зь сябе паўнамоцтвы лідара АДС» – гэта таксама выглядае дзіўнавата: паколькі, ізноў жа, гэткіх паўнамоцтваў у яго і не было – як жа ж ён можа іх скласьці?
Наконт «трэба змагацца супраць Лукашэнкі». Мы гэта рабілі і робім – супольнымі намаганьнямі. Прычым дзеля агульнай справы мы заплюшчылі вочы на тое, што на Кангрэсе – перш за ўсё на этапе падрыхтоўкі, пры вылучэньні дэлегатаў – выкарыстоўваліся мэтады, – скажу мякка, але адкрыта – не зусім чыстыя і сумленныя. У асяродку партыйных актывістаў гэта выклікала моцнае абурэньне – але мы пераадолелі эмоцыі, павялі сябе як сур’ёзная і адказная структура. З 7 абласных штабоў Мілінкевіча 4 ўзначальвалі актывісты Аб’яднанай грамадзянскай партыі. Сябры АГП актыўна працавалі падчас прэзідэнцкай кампаніі. Дастаткова сказаць, што мы падрыхтавалі і распаўсюдзілі больш за 600 000 розных інфармацыйных адзінак. Больш за 3 сотні нашых актывістаў былі закранутыя рэпрэсіямі таго ці іншага кшталту – турмы, звальненьні, штрафы… На агульную справу мы працавалі насамрэч упарта.
Але з гэтага не вынікае, што мы гатовыя саступаць заўсёды. Кампрамісы, дамоўленасьці, абмеркаваньні – безумоўна так. Але аднабаковых саступак больш ня будзе. Саступаць можна месца ў аўтобусе жанчыне або старому – але для палітычнай сфэры гэты дзеяслоў непрыдатны.
– Spadar Anatol’, chamu vi priciwarcie liudziei priisci a pliac 19 sakavika, kali heta pratsouni dzien’ i sabrac’ shmat liudziej ne magchima? Ci nie varta zbirac’ pliac 25 sakavika u vihodni dzien’ kali usim zruchna? Stepan Svidzerski
– Сёлета 19 сакавіка на плошчу выйшлі дзясяткі тысяч людзей. 19 сакавіка было пачаткам падзеяў, якія ўзрушылі Беларусь, у выніку якіх Кастрычніцкая плошча ператварылася ў плошчу Каліноўскага. І наступным годам, у гадавіну гэтых падзеяў – нагледзячы на тое, што гэта працоўны дзень, і якое там ні будзь надвор’е, і будзем мы іх заклікаць ці не – усё адно людзі выйдуць. Нельга, каб гэта было хаатычна і неарганізавана. А далей, ці пойдзе гэтая актыўнасьць да 25 сакавіка на спад альбо на ўзыход, ці станецца Дзень Волі пікам гэтай актыўнасьці – якраз і залежыць ад нашай працы, ад таго, наколькі мы зможам людзей арганізаваць і натхніць.
– Сп.Анатоль ці дачакаюцца Беларусы вашага пакаяньня за тое, што вы дапамаглі ўсталяваць дыктатуру і сёньня робіце выгляд, што з ёй змагаецесь? Няўжо вы сапраўды разлічваеце на тое, што за вамі і вам падобнымі пойдзе молпдзь? Прабачце за шчырасць.
– Што тычыцца моладзі, дык у Аб’яднанай грамадзянскай партыі яе нямала, і шмат хто з моладзі далучыўся да АГП менавіта пасьля Плошчы Каліноўскага.
«Усталяваць дыктатуру» я не дапамагаў ніколі. У 1994 годзе дэмакраты пайшлі на прэзідэнцкія выбары некалькімі калёнамі, а не адной (чаго, дарэчы, мы імкнуліся ўнікнуць падчас апошняй прэзідэнцкай кампаніі, калі трымаліся накірунку адзінства і адказнасьці, ахвяраваўшы нашымі ўласнапартыйнымі палітычнымі мэтамі). Дэпутат Лукашэнка ўваходзіў у Дэмакратычны клюб. Тады ён ня быў дыктатарам – ён быў кандыдатам, які дэмакратычным шляхам перамог на выбарах.
Дэмакратычныя каштоўнасьці я спавядаў увесь час, колькі знаходжуся ў палітыцы, з 1990 году. На момант першай прэзідэнцкай кампаніі я ня бачыў пагрозы гэтым каштоўнасьцям з боку Лукашэнкі – пагроза бачылася з боку Кебіча і той бюракратыі, якая панавала ў Беларусі. Лукашэнка ўяўляўся кандыдатам, здольным тую ўладу пераадолець. Гэта і было матывацыяй падтрымкі, якую я яму зрабіў.
Калі ён пачаў узурпаваць уладу, у мяне быў выбар: альбо зрабіцца вінтыкам дыктатуры (з гэнай сістэмы мяне ніхто не выштурхоўваў), альбо зьехаць за мяжу, атрымаўшы статус палітычнага ўцекача – альбо заставацца тут і змагацца з дыктатураю, змагацца за вольную дэмакратычную Беларусь. Выбар я зрабіў.
– Паважаны спадар Анатоль, ці адчуваеце Вы віну перад беларускім народам за тое, што свядома, ведаючы добра які будзе фінал, Вы вялі да ўлады цяперашняга дыктатара? Вы, у нейкай меры , нясеце адказнасць за тую сітуацыю якая склалася ў Беларусі. Мне здаецца, што як толькі складзецца сітуацыя выгадная для Вас асабіста Вы прадасцё нас Расеі, думаю хутчэй, чым Лукашэнка. Ці думаеце Вы пакаяцца перад народам за злачынныя дзеянні, якія Вы рабілі садзейнічаючы ўсталяванню дыктатуры. Вячаслаў
– Віну – адчуваю. Дыктатара да ўлады я не прыводзіў, што ўжо патлумачыў, адказваючы на папярэдняе пытаньне. Але тое, што я падтрымаў Лукашэнку 12 год таму, безумоўна, было палітычнай памылкаю. Я не выракаюся гэтага крыжа – я яго нясу. І сваёй сучаснай дзейнасьцю, як магу, стараюся гэную памылку выправіць.
– Спадар Лябедзька! Ужо зараз усiм добра зразумела, што ни воднага апзiцыянера не будзе не толькi у выбарчых камисiях, але i у вновь абраных мясцовых саветах. Навошта Вы са сваёй партыяй iдзеце на выбары, не лепш лi у данным выпадку заявиць аб iмпiчменте гэтак званых выбарау?
– Мы ідзем не на выбары, якіх у нашай дзяржаве даўно ўжо папросту няма. Мы ідзем на палітычную кампанію пад умоўнаю назваю «мясцовыя выбары». Калі разглядаць яе як элемент агульнага пляну, скіраванага на эфэктыўныя дзеяньні і канкрэтны вынік, і скарыстаць як магчымасьць камунікацыяў зь людзьмі, – яна можа быць карыснай. А, як Вы кажаце, «заявіць аб iмпiчменте гэтак званых выбараў», легчы на канапу і скласьці рукі – гэта прасьцей за ўсё. Толькі наўрад ці гэта будзе гэта правільным рашэньнем для людзей, якія сапраўды хочуць дамагчыся рэальных палітычных вынікаў, хочуць пераменаў у краіне.
– Уважаемый г-н Лебедько, скажите, что вы предлагаете сделать с большинством белоруссов, проголосовавших за Лукашенко: объявить врагами народа, расстрелять или просто лишить политический прав? В продолжение вопроса: так почему же, все-таки, оппозиция не уважает выбор своего собственного народа? С уважением, Белый Росс
– Какой «выбор народа», о чём Вы?! «Выбор своего собственного народа» игнорирует как раз правящий режим! О каких выборах можно говорить, когда на телеэкране – одно лицо, когда за государственный счёт ведётся бешеная агитация в пользу одного кандидата, а о других либо молчат, либо поливают грязью? При этом негосударственные издания распространяются только силами активистов, а встречи кандидатов с избирателями (опять же, кроме одного кандидата) окружают спецназом и предупреждают, что это «несанкционированная акция». Помимо этого, наблюдателей не допускают к подсчёту голосов, а в избирательные комиссии не входят представители разных сторон. На наших «выборах» просто высасывают из пальца цифру, угодную диктатору. Мы как раз и добиваемся, чтобы в стране были свободные демократические выборы, на которых реально происходит волеизъявление народа.
– Анатолий, сколько вы еще будете изображать из себя оппозиционера? Ваше время ушло и вы уйдете вместе с лукой. вы такое же прошлое страны как и он. Почему у вас не хватает смелости покинуть политическое поле страны? Вы растоптали и топчете сейчас А. Милинкевича.
– У меня хватит смелости не покинуть политическое поле страны.
– 29 кастрычніка 2006, у гэтую нядзелю, адбудзецца традыцыйнае мэмарыяльнае шэсьце на ДЗЯДЫ. 10:30 – збор удзельнікаў на бульвары Талбухіна (на пляцоўцы каля Гадзіньнікавага завода), ст. мэтро “Парк чалюскінцаў”. Ці зьбіраецеся Вы прыняць удзел?
– Па магчымасьці.
– 29 верасьня 1994 года на сэсіі Вярхоўнага Савета спадар Лукашэнка прызначыў вас сваім афіцыйным прадстаўніком у Вярхоўным Савеце: «…депутаты Верхoвнoгo Сoвета Дмитрий Петрoвич Булахoв и Анатoлий Владимирoвич Лебедькo, кoтoрые станoвятся с сегoдняшнегo дня oфициальными представителями Президента в Верхoвнoм Сoвете. Я пoпрoсил их для этoгo... (Шум у зале)…». Пазьней вы не склалі зь сябе гэтых паўнамоцтваў і не адмовіліся ад іх. Вы нічога не зрабілі, калі былі зьбітыя дэпутаты Апазыцыі БНФ ў ноч з 11 на 12 красавіка 1995 году ў залі ВС. У складзе Вярхоўнага Савета 13га скліканьня, вы ратыфікавалі вынікі незаконнага рэфэрэндуму 1995 — аб вяртаньні савецкіх сымбаляў і фактычным скасаваньні дзяржаўнага статусу беларускай мовы. Раней, у красавіку 1994ага разам з Шыпко вы прысутнічалі на сустрэчы кандыдата Лукашэнкі ў Ашмянах з выбарцамі, калі той рабіў заявы пра аб’яднаньне грашовых сістэм з Расеяй і вінаваціў Кебіча ў правале гэтай ідэі. Як вы ахарктэрызуце сваё стаўленьне да вышэйпрыведзеных фактаў зараз? Станіслаў Жыгорскі неяк напісаў артыкул у «Новы Час» з назовам «ці думае Анатоль Лябедзька, калі гаворыць?». Хочацца спытаць яшчэ «ці думае Анатоль Лябедзька, калі дзейнічае?», а калі думае, то што ёсьць ягоныя дзеяньні як не нацыянальная здрада?
– Калі дэпутат Лукашэнка, які ўжо прэтэндаваў на вышэйшую дзяржаўную пасаду, выступіў у расейскай Дзяржаўнай Думе, дзе паабяцаў хуткую інтэграцыю і, у прыватнасьці, аб’яднаньне грашовых сістэмаў – аб’яднаньне маладых дэпутатаў, што існавала тады ў Вярхоўным Савеце, прыняла заяву, якая была апублікаваная ў «Народнай газеце». У ёй мы рашуча падтрымлівалі сувэрэнітэт і выказваліся супраць аб’яднаньня грашовых сістэмаў. Лукашэнка, пабачыўшы мой подпіс пад гэтай заяваю, патлумачыў мне, што насамрэч ён не зьбіраецца нічога такога рабіць, а выступаў гэтак, «каб не адпужваць Расею». Прыкладна тое ж ён сказаў і наконт ашмянскай сустрэчы: гэта, маўляў, быў проста перадвыбарчы выступ.
У Вярхоўным Савеце ХІІІ скліканьня фракцыя «Грамадзянскае дзеяньне» бальшыні ня мела. За ратыфікацыю вынікаў не галасаваў ня толькі я, а і ўсе калегі па фракцыі.
– У дні перад рэферэндумам 1995 года ўжо было рашэньне прэзыдыюма Вярхоўнага савета, на якім было пастаноўлена пачаць супраць Лукашэнкі крымінальную справу. Ён павінен быў бы быць адхілены ад дзейнасьці, застаючыся прэзыдэнтам – тым больш што пракурор Шаладонаў гэтую справу пачаў па факту зьбіцьця. Пасьля зьбіцьця дэпутатаў у залі паседжаньняў ВС падыходзячы да парлямэнта ўсе ўбачылі, што ён абкружаны войскам, і нават Грыба, старшыню ВС, не прапускаюць. Грыб прайшоў – і вось на ім, як тагачасным старшыні ВС, ляжыць вялікая маральная адказнасьць за тое, што не былі пакараныя спраўцы дзяржаўнага злачынства. Другая адказнасьць ляжыць на людзях, якія прадстаўлялі прэзыдэнта. Гэта прадстаўнік прэзыдэнта ў парлямэнце Лябедзька, яго асяродзьдзе – Булахаў, Ганчар – гэтыя людзі, юрысты, маўкліва пагадзіліся са страшным ламаньнем права. Гэта ў палітыцы не забываецца і не даруецца. Калі на гэты раз наша грамадзтва даруе такое, яно прадоўжыць сваё існаваньне ў гэтым рэжыме. Сп. Лябедзька, ці прызнаёце Вы сябе саўдзельнікам дзяржаўнага злачынства?
– Насамрэч гэта не пытаньне. Вы проста захацелі выказацца – прычым у такой форме, што ў мяне няма жаданьня нешта каментаваць.
– 1.Я не крыважэрны, але В.Ганчар і Д.Булахаў - Вашы паплечнікі па ВС, якія тады як і вы спрыялі ў ВС (і пасля) ўзыходжанню д’ябла на вышэйшы пасад атрымалі сваё за пераварот у гісторыі нацыі. Але, Не "вефлеемская" ці зорка адной з крамлёўскіх веж высвянціла вас так, што вы з слугі д’ябла сталі апазіцыйным анёлам? Калі НЕ, то распавядзіце падрабязней: як і завошта вы, не дурны ў то час чалавек, маглі прадаць душу Аляксандру Лукашэнку, і, як і чаму вы, маючы такое лукашысцкае мінулае сёння ў лідэрах апазіцыі? Anatol Starkou.
– «Зорка адной з крамлёўскіх веж высвянціла вас» – гэта да чаго? Крэмль калі-небудзь падтрымліваў Аб’яднаную грамадзянскую партыю ці асабіста мяне? Няхай бы б падтрымліваў, мы б ад гэтага не адмовіліся – але спадзявацца на гэта не выпадае, бо ў Крамлі цяпер улада таксама аўтарытарная і недэмакратычная, толькі свае захады яна ажыцьцяўляе больш тонка і прафесійна, а ня гэтак тапорна і прымітыўна, як Лукашэнка; сутнасьць ад гэтага не зьмяняецца.
З расейскімі дэмакратычнымі сіламі мы супрацоўнічаем і будзем супрацоўнічаць надалей. Прадстаўнікі гэтых сілаў, дарэчы, былі на Плошчы Каліноўскага, дый пасьля гэтага ўдзельнічалі ў вулічных акцыях, і адседжвалі па 15 сутак у беларускіх турмах. Што да Расеі ўвогуле, дык я – за ўзаемавыгадныя дабрасуседскія адносіны дзьвюх сувэрэнных дзяржаў. Калі канцлер Нямеччыны Ангела Меркель называе Расею саюзьнікам – дык чаму мы павінны браць тамагаўк і абвяшчаць яе ворагам? Гэта неразумна. Я безумоўны прыхільнік дзяржаўнай незалежнасьці Беларусі – але і на параною ў адносінах да Расеі я не пакутваю.
– 2. Праслухаўшы ваш з А.Мілінкевічам нядаўні дыялог на СВАБОДЕ я не расчараваўся ў тым, што галасаваў за яго. Вы жа, па-мойму, падмешваеце пэўнае пытанне, пэўную тэму не горш свайго былога патрона. Я не лічу, што ў сённяшніх лукашистских умовах патрэбен рух ЗА СВАБОДУ. Я лічу, што ў лукашысцкіх умовах, якія могуць падоўжыцца для нас не менш, чым кубінская барадатая рэвалюцыя, на Беларусі патрэбна АДНА нелукашысцкая ПАРТЫЯ, а не аппазіцыйная кааліцыя лебедзі, рака і шчупака. Цалкам верагодна, што сёння ўзурпатар узбуйняе свае партыі, каб заўтра выдаць дэкрэт аб абавязковым, напрыклад, паўмільённым чалецтве ў ізноў перарэгістраванай партыі. Ці гатовая Кааліцыя да падобнага палітычнага ходу А.Лукашэнкі? Anatol Starkou.
– Стварэньне руху «За свабоду» дэкляраваў якраз Аляксандар Мілінкевіч, то Вы нас крыху пераблыталі. Калі гэта будзе рух, які будзе дзейнічаць на агульную справу, увойдзе ў кааліцыю – мы будзем гэта толькі вітаць. Асабліва, калі арганізатары здолеюць далучыць да яго новых людзей. На жаль, практыка паказвае, што апошнім часам стварэньне рухаў станавілася проста перапасоўкай тых жа людзей з адных структураў у іншыя. У гэткім варыянце плёну тут не праглядаецца.
Наконт адной партыі. На якіх падставах яна можа скласьціся? У кааліцыю ўваходзяць лібэралы ды сацыял-дэмакраты, нацыяналісты ды камуністы. Сабраць іх у адну партыю папросту немагчыма, ды гэта і ня трэба. Гэта прывяло б да таго, што рэальна працаваць будуць толькі прыхільнікі кіраўніцтва гэтай партыі – а астатнія адхіснуцца, ці, як мінімум, фармальна увойдуць у партыю, але ня будуць актыўна працаваць. Як прымусіць гэта рабіць людзей, якія не падзяляюць «генэральнай лініі»? Шлях тут адзіны – улік усіх пазіцыяў, дамоўленасьці і кампрамісы.
Ці гатовая Кааліцыя да забароны? Канешне! Апазіцыя ў Беларусі і зараз дзейнічае фактычна ў паўпадпольных умовах. Калі становішча будзе цалкам нелегальным – праца ня спыніцца. Пры гэтым раскладзе, мяркую, рэжым прайграе больш як мы.
– Дзень добры. Анатоль, вы ўжо больш за 10 год займаецеся адной гаварыльняй і нічога плённага не робіце! Няўжо ван не надаела? Няўжо вы не бачыце, што той шлях па якому вы ідзёце не правільны? Трэба працаваць зь людзьмі! Дахадзіць да кожнага, дапамагаць. Дзе вашай партыі праэкты? Вы якія-небудзь зь іх (калі яны,канешне, былі) рэалізавалі? Дзе невялічкія перамогі? Адным словам, мае рацыю Лукашэнка, калі кажа, што такой апазыцыі яшчэ б і даплачваў бы. На мой погляд, трэба было распрацаваць вам сваю палітычную лінію і гнуць яе, а не адказваць антырухам на кожны рух Лукашэнкі! Сяржук
– Я цалкам згодны з тым, што патрэбныя найперш не «антырухі», а што апазіцыя сама павінна праяўляць ініцыятыву. Зараз мы рыхтуем Міжнародны трыбунал, які разгледзіць, ці парушаў грамадзянін Лукашэнка прававыя нормы, і гэта будзе не галаслоўна, а юрыдычна абгрунтавана. Мы ўздымаем тэму неабходнасьці псіхіятрычнай экспертызы кіраўніка дзяржавы – заўважана, што рэжым хваравіта ўспрымае гэтую тэму (мо таму і хваравіта, што ёсьць хвароба?). Прапанова, якую мы ўносілі ва ўладныя органы і ў перадвыбарчую праграму на «мясцовыя выбары», пра забарону браць грошы на неабарудаваных аўтастаянках, ужо адлюстраваная ў адпаведным указе – вось вам «невялічкая перамога». Ёсьць яшчэ шэраг ініцыятываў, але ня ўсё я б зараз хацеў агучваць.
– Паважаны спадар Анатоль!!! Калі вы апоўні раз былі у горадзе Ашмяны???!!! Мне здаецца, што лідэраў не абіраюць, лідэрам трэба станавіцца - як вы бачыце свой шлях да станаўлення нацыянальным льдэрам? І ці патрыбна дзеля гэтага жорсткая унутрыапазіцыйная барацьба???
– Сваёй працай. Штодзённай, карпатлівай, руціннай. Іншага шляху няма.
А ў Ашмянах апошнім разам я быў 24 верасьня.
– Спадар Анатоль, цi зьбiраецеся Вы выдвiнуць сваю кандыдатуру на абранне лiдэрам апазiцыi на Кангрэсе дэмакратычных сiлаў? Дзякуй, Сяргей, Вялейка
– Як і ў эканоміцы, у палітыцы гэтаксама рухавіком прагрэсу зьяўляецца канкурэнцыя. Галоўнае, што яна павінна быць здаровай і сумленнай. У нашых умовах будзе толькі плюсам, калі канкурэнцыя будзе адбывацца пры рэалізацыі агульнага пляну. Няхай кожны з палітыкаў паказвае, што ён здольны зрабіць гэта найлепш – ад гэтага для агульнай справы будзе толькі плён. Што тычыцца асабіста мяне, дык я не зьбіраюся стаяць у баку ці, тым больш, на месцы.
– Што будзе 19-га сакавiка 2007 г.? Сяргей, Мiнск
– Гэта залежыць ад нас усіх. Не толькі ад палітыкаў – ад грамадзян. Калі дзясяткі тысяч людзей не прыйдуць на плошчу Каліноўскага – яны будуць вырачаныя і надалей хадзіць па плошчы Кастрычніцкай. У Беларусі ўсё больш людзей, якіх гэта не задавальняе.
Обсудить новость на Форуме