18:15 27.12.2010 | Все новости раздела "Белорусская социал-демократическая партия (Грамада)"

ДЗМІТРЫЙ ПАДБЯРЭЗСКІ: РАСКОЛ ПА НОТНАМУ СТАНУ

Падзеі 19 снежня на плошчы лішні раз зацвердзілі, што ў Беларусі палітыка сама кінецца да цябе ў абдымкі нават тады, калі ты гэтага наогул не жадаеш. І забрудзіць цябе так, што, магчыма, і да канца жыцця не адмыцца. Нават калі ты ўсяго толькі пару слоў і сказаў...

Рэпрэсіі на плошчы і ў яе ваколіцах прадэманстравалі, хто й чаго варты. І калі дзяржаўныя медыі, як заўсёды, вуснамі сваіх рэспандэнтаў давалі выключна аднабаковыя ацэнкі падзеі, дык незалежныя ад улады крыніцы інфармацыі — цалкам іншыя. Што й засведчыла, наколькі свабода слова, думкі, уласнай ацэнкі залежаць ад таго, як той ці іншы чалавек сам залежыць ад дзяржавы.

Мне не хацелася б тут займацца маралізатарствам ці звяртацца да сумлення або яго адсутнасці ў таго ці іншага дзеяча культуры. Вось чаму толькі прывяду тут некаторыя цытаты, абмежаваўшыся хіба што кароткімі каментарамі да іх.

Вось што, напрыклад, сказаў народны артыст Беларусі Васіль Раінчык для тэлеканалу СТВ: “Эти выборы как никогда были свободными, и каждый мог говорить, что хочет. Никто никого не убеждал, тем более, есть Интернет — пожалуйста, высказывай, что хочешь. Как хочешь.Я ни секунды не сомневался в этом итоге, в том, что наш президент победит. Я считаю, что это правильный выбор народа.То, что проходило вчера: может, кто-то деньги отрабатывает, может, проплаченная акция. Потому что просто так — люди приходят специально сознательно провоцируются. Тем более, под руку попадают совершенно невинные люди. Прохожие. Телевизионные работники, я знаю, «попали под раздачу». Поэтому я считаю, что это какая-то первобытная дикость».

Так, ВасільПятровіч, свабоды гэтым разам было як ніколі шмат. І першабытнай дзікасці — не менш. Тут я з вамі цалкам згодны. Але дзікасць (зноў жа згодны!) была насамрэч праплачанай. У тым ліку — у выглядзе падаткаў і з кішэні народнага артыста. І збівалі правакатары людзей таксама за тое, што аддаў дзяржаве грамадзянін Раінчык. Збілі ў горкі яблык у тым ліку й суаўтара кампазітара паэта Някляева. Памятаеце, Васіль Пятровіч, ваш сумесны твор, які прэтэндаваў нават на гімн гэтай дзяржавы? Памятаеце, як ён называўся? Называўся, нагадаю ўсім, “Жыве Беларусь”. А вось цяпер за гэтыя словы людзі атрымліваюць тэрміны. Але можна было б кампазітару і адмаўчацца, не браць грэх на душу і ў думках нават выказаўшы падтрымку паэту. Не думаю, што ў далейшым ён пажадае з вамі вітацца...

На сайце music.fromby.net Сяргей Міхалок, абсалютна не народны артыст, таму што не абцяжараны клопатам дзяржавы, кажа пра зусім адваротнае: "Я ня быў на Плошчы, але ведаю, што афіцыйная вэрсія і тое, што я ведаю ад знаёмых людзей, адрозьніваюцца каардынальна. Усе тыя прамовы, якія я чуў на прапрэзыдэнцкіх радыёканалах, не маглі быць напісаныя за адну ноч, гэта былі выдатна прадуманыя вострасацыяльныя тэксты ўзроўню Зошчанкі. Яўна іх падрыхтавалі загадзя. Гэта ня проста хлусьня. Ірэальны ўтапічны сьвет настолькі запанаваў у некаторых галовах, што для іх ён стаў рэальнасьцю".

Цікава, якія ж галовы меў на ўвазе Сяргей Міхалок? Ці не вось гэту?

Сайт БелТА цытуе меркаванне Аляксандра Саладухі, які заявіў: “Я следил за событиями по телевизору, был сильно удивлен и возмущен: в нашей стране такого никогда раньше не случалось. Но я верил в то, что все закончится благополучно... Разве можно выражать свое мнение при помощи взрывчатки, дубинок, арматуры, газовых баллонов (эти предметы были обнаружены в задержанных сотрудниками милиции микроавтобусах. - Прим. БЕЛТА.)?"

Здавалася б, дарослы чалавек, шмат дзе бываў, шмат што бачыў. Але глядзеў ён на свет — такое ўражанне — выключна праз экран айчыннага тэлебачання. Таму што верыць у рэальнае існаванне дубінак, выбухоўкі, арматуры можна толькі той, хто ледзве дарос да выступлення на дзіцячым “Еўрабачанні”. Што ж, з чужой мілай, як кажуць, і ў тэлевізары — рай...

На тым жа сайце music.fromby.net Лявон Вольскі выказаўся наступным чынам: “Вярнуліся ліхія 90-я. Я ўзрушаны тым, што білі абсалютна невінаватых людзей, лавілі выпадковых мінакоў. Можна было прагназаваць, што нешта падобнае адбудзецца, але не ў такім жа выглядзе. У апошні час зашмат дэмакратыі разьвялося, пасьля гэтага неабходна было прадэманстраваць, што курс застаецца ранейшым: вякнеш — сядзеш».

Ірына Дарафеева нядаўна абсалютна шчыра прызналася, што й дагэтуль мае ва ўласным рэпертуары песні на словы Ўладзіміра Някляева. Што не перашкодзіла ёй выказацца на тэлекамеру наступным чынам: “Тое, што я бачыла па тэлебачанню, было, канешне, жахліва, таму што я бачыла вельмі шмат моладзі, і мне здавалася, што яна проста не адказвае за свае дзеянні. Яны проста не разумеюць, што робяць. Я думаю, што кожны разумны чалавек ведае, што неабходна ствараць, а не руйнаваць”.

Такое ўражанне, што светапогляд чалавека сёння залежыць выключна ад таго, якое тэлебачанне ён глядзіць. Бо калі ён глядзіць толькі наша тэлебачанне, прадугадаць ягоны каментар не цяжка. Аднак не паверу, што Ірына Аркадзеўна не мае спадарожнікавай антэны. Значыць, проста лянота было ўзяць у руку пульт. А вось з апошнімі словамі спявачкі цалкам згодны. Праўда, і тут усё цалкам залежыць, што гэта за чалавек і па якім канале вяшчае...

працытаваў Тома Стопарда, вядомага ва ўсім свеце драматурга, на жаль, нават не народнага драматурга Каралеўства: "Мы, вядома, ведаем, што гэта значна большая арэна, чым любы тэатар можа ў сябе ўмясьціць, і тое, што адбылося ў Беларусі ў гэтыя апошнія жудасныя гадзіны, сьведчыць, што рэжым ня будзе і ня можа трываць ні ў якай форме адкрытай палітычнай апазыцыі".У падтрымку зняволеных, у тым ліку й працаўнікоў Свабоднага тэатру, выказаліся іншыя вядомыя дзеячы англійскай сцэны. Як, зрэшты, і многія насамрэч вядомыя дзеячы сусветнага мастацтва, культуры. Відаць, іх тэлевізары не ловяць беларускія каналы...

А вось на іх скрозь адно й тое ж. Іна Радаева, музычны прадзюсар: “Незалежна ад таго, якімі будуць вынікі, мы ўжо збіраліся і ўжо гатовыя былі казаць пра тое, каб склікаць моладзь на плошчу. Гэта агідна! Я гатовая гэта казаць з поўнай адказнасцю”. Цяжка зразумець, што мела яна на ўвазе: цытата ўзята з інтэрв’ю настолькі няўклюдна, што яўна набывае двузначнасці. Таму што гэта наогул можна разглядаць як заклік...

А вось зварот групы расійскіх і беларускіх музыкаў з нагоды падзей 19 снежня: “Мы осуждаем брутальный разгон, применение силы против мирных граждан и кандидатов в президенты, а также их последующие задержание. Разбитые двери провокаторами от спецслужб не стоят разбитых голов! Действия милиции могли привести к убийству мирных граждан! Мы призываем власти Республики Беларусь отпустить задержанных.Мы гордимся людьми, которые отстаивают свои права и не бояться открыто высказывать свои взгляды и отстаивать свои гражданские права». Гэты зварот падпісалі Сяргей Міхалок і група “Ляпис Трубецкой”, Юрый Шаўчук і група “ДДТ”, Аляксандр “Чача” Іваноў, лідэр групы “НАИВ”, Іван Аляксееў, вядомы як NOIZEMC, група “Элизиум”, Дзмітрый “Сид” Спірын і група “Тараканы”. А на сайце можна прачытаць наступнае: “Мы, нижеподписавшиеся, требуем освободить политических заключенных, в том числе Кандидатов в Президенты Республики Беларусь: Владимира Некляева, Виталия Рымашевского, Николая Статкевича, Андрея Санникова, Алексея Михалевича.А также прекратить репрессии против участников мирной демонстрации девятнадцатого декабря!..Aракелян Павел (музыкант, Беларусь), Романова Ольга (дизайнер, Беларусь), Мерабов Армен (музыкант, Россия), Мерабова Мариам (музыкант, Россия), Изабель Соммерфельд (музыкант, Щвеция)”.

І на заканчэнне, як пэўнае назіранне. Нешта апошнім часам “казённыя” кампазітары ды паэты няздатныя на тое, каб стварыць сапраўды яскравую, годную песню патрыятычнага гучання. Бо раз ад разу атрымліваецца адно й тое ж: невыразная мелодыя, даўно збіты, задзяўбаны штампамі тэкст. Адным словам, скрозь тое, што ў асяродку стваральнікаў папсовага рэпертуару здаўна называюць “прахадняк”. Інакш кажучы: песню напісалі, ганарар атрымалі, а ці будзе яна жыць у народзе — гары яно гарам!

“Гімн свабодзе”, нагадаю, ствараўся не на замову, а за ўласныя сродкі. І за запіс песні ніхто з яго ўдзельнікаў грошы не патрабаваў. І, што найбольш істотна, песня гэта зрабілася вынікам натуральнага памкнення, шчырай веры ў свабоду як агульначалавечую каштоўнасць. Як вы думаеце, калі б прыняць удзел у яе запісе прапанавалі Дарафеевай, Саладуху, а ў якасці прадзюсара запрасілі Радаеву, яны б пагадзіліся?

Цалкам магчыма. Хіба што з адной умовай: калі гэта песня прагучыць па ўсіх беларускіх тэлеканалах...

Дзмітрый Падбярэзскі, 27 снежня

Источник: Белорусская социал-демократическая партия (Грамада)

  Обсудить новость на Форуме