11:30 23.06.2017 | Все новости раздела "Белорусская социал-демократическая партия (Грамада)"
Анатоль Сідарэвіч: 22 чэрвеня — дзень, які нельга забыць
Быццам і не бамбілі ў гэты дзень Беласток, Берасце, Горадзен…
Быццам не рушылі нямецкія войскі на Менск, каб узяць у абцугі, у тое, што будзе названа Беластоцкім (Беластоцка-Менскім) катлом, вялікую групоўку Чырвонай Арміі…
У гэты дзень усім сучасным бонзам агульнадзяржаўнага, рэгіянальнага ды лакальнага ўзроўняў належала б прыйсці на магілы воінаў.
У гэты дзень сучасным бонзам належала б прыйсці да магіл палонных чырвонаармейцаў.
У гэты дзень сучасным бонзам належала б прыйсці ў Трасцянец, Калдычэва, Азарычы, іншыя лагеры смерці, прыйсці да Ямы ў Менску, да магілаў знішчаных нацыстамі нашых суайчыннікаў-габрэяў.
У гэты дзень сучасным бонзам належала б ушанаваць памяць загінулых у шматлікіх хатынях.
Я не спадзяюся, што выраслыя з бальшавіцка-энкавэдэшнага шыняля сучасныя бонзы ўшануюць памяць вязняў савецкіх турмаў, якіх савецкія ж карнікі расстрэльвалі ў першыя дні вайны.
Я не спадзяюся, што выраслыя з бальшавіцка-энкавэдэшнага шыняля сучасныя бонзы патлумачаць народу і загадаюць запісаць для вечнага памятавання ў падручнікі, хто вінаваты ў тым, што Нямеччына захапіла ўсю Беларусь. Вінаваты ў тым, што савецкі Чырвоны Крыж не прыйшоў да дапамогу мільёнам сваіх суайчыннікаў, якія трапілі ў палон.
Я не спадзяюся, што выраслыя з бальшавіцка-энкавэдэшнага шыняля сучасныя бонзы патлумачаць народу і загадаюць запісаць для вечнага памятавання ў падручнікі, як у Савецкім Саюзе кавалі меч для Вермахта, як бальшавікі спраўна пастаўлялі Нямеччыне патрэбнае для аднаўлення яе мілітарнага патэнцыялу.
Я не спадзяюся, што выраслыя з бальшавіцка-энкавэдэшнага шыняля сучасныя бонзы патлумачаць народу і загадаюць запісаць для вечнага памятавання ў падручнікі, як нашых мабілізаваных у 1944-м і на пачатку 1945-га суайчыннікаў кідалі ў мясарэзкі ў Прусіі і Брандэнбургу.
Быў у савецкай гісторыі адзін момант, калі кіраўніцтва СССР згадала пра дзень 22 чэрвеня.
Напярэдадні гэтай даты ў 1961-м у Маскве адбылося пасяджэнне. Гэта было спецыфічна савецкае, спецыфічна бальшавіцкае мерапрыемства. Мікіта Хрушчоў ды іншыя дзеячы, якія ў час вайны служылі ў арміі, з’явіліся перад публікай у новенькіх мундзірах. Ні дакладчык (маршал Радзівон Маліноўскі), ні Хрушчоў у сваёй прамове так і не сказалі народу і свету, колькі ж людзей страціў Савецкі Саюз у той вайне. Хлусіць пра 9 мільёнаў, як гэта зрабіў Сталін, было ўжо няёмка, назваць сапраўдную лічбу – страшна. Затое на тым пасяджэнні быў агучаны дзікунскі і, не пабаюся гэтага слова, людаедскі аргумент на карысць вырашальнай ролі СССР у разгроме нацысцкай Нямеччыны. Гучаў той аргумент так: Злучаныя Штаты страцілі 300 тысяч чалавек, Англія – каля 250 тысяч, а вось на савецкім фронце «такімі лічбамі лічыліся страты ў асобных бітвах (сражениях)».
Хто мог падумаць, што чалавек, які на пасяджэнні 21 чэрвеня 1961 г. сядзеў у прэзідыуме ў мундзіры генерал-маёра, праз няпоўныя пяць гадоў абвесціць святочным днём 9 мая? Сталін, які ведаў аб сапраўдных стратах, аб сапраўднай цане перамогі, не адважваўся на такое. Яго выхаванцы – адважыліся. І іх аргументацыя з часоў Мікіты Хрушчова не памянялася. Мала таго, дзень 9 мая стаў не проста Днём Перамогі, а Днём Вялікай Перамогі. Пісаць інакш цяпер нельга.
Цынізм сучасных бонзаў зашкальвае.
Як быццам не загінулі ў той вайне 15 760 тысяч мірных жыхароў. Як быццам не страцілі ў той вайне 8 850 тысяч чырвонаармейцаў забітымі Як быццам не было паранена 15 685 тысяч байцоў.
Цынізм зашкальвае.
Вялікая Перамога, а ўдзельнікі вайны і яе ахвяры (практычна ўсе жыхары Беларусі, якія нарадзіліся да ліпеня 1944-га) і дагэтуль жывуць у драўляных (дый у мураваных) дамах без вадаправода, без лазняў, гарачай вады і каналізацыі.
Вялікая Перамога, а ў калодзежах у многіх вёсках вада і дагэтуль не адпавядае санітарным нормам.
Вялікая Перамога, а паміж многімі населенымі пунктамі і дагэтуль няма нармальных дарог.
Вялікая Перамога, а якасць жыцця… Не будзем пра якасць жыцця.
…Яны не прыйдуць 22 чэрвеня на магілы байцоў і палонных, бо для гэтага патрабуецца іншы менталітэт, іншая шкала каштоўнасцяў, патрабуецца ўсведамленне таго, што мерай усіх рэчаў ёсць чалавек.
Скруха агортвае яшчэ і таму, што і дэмакратычная супольнасць як быццам забыла пра гэты дзень. Дзень, пра які нельга забываць. Дзень, вінаватымі за які з’яўляюцца тыя, што паставілі сабе за мэту павялічыць колькасць савецкіх рэспублік.
Обсудить новость на Форуме